برای سه دوست

 یک نوشته هایی هستند که با الهام از کلمه ای،جمله ای یا نوشته ای از تو نوشته شده اند،حسی را تداوم داده اند،شکافته اند،از آن دنیای جدید خلق کرده اند،به آن ماهیت داده اند و ثبتش کرده اند،می دانید نمی شود رفت برای نویسنده هایش نوشت: ممنونم،لطف داری،چه زیبا!،چه خوب که به یاد من بودی و از این حرف ها.نمی شود با چند کلمه ساده در مورد نوشته هایشان نظر داد و ماجرا را ختم به خیر کرد،چون برایم ساده نیست،دلم می خواهد تک تک کلماتشان را در آغوش بکشم،دلم می خواهد چندباری نوشته هایشان را بخوانم،آن کلماتی که از ذهن دیگری در امتداد کلماتم خلق شده،در امتداد احساسم شکل گرفته و از همذات پنداری عزیزی با نوشته ای به قلمم،جوشیده و شروع شده.چیزی که اتفاق افتاده،ساده نیست که بتوانم ساده از کنارش بگذرم،همان چیزی ست که به نوشته ای ارزش می دهد،امتیاز می دهد،هر وقت بتوانی حصاری را بشکنی و دنیای نوشته ای را آن قدر بزرگ کنی که قلم های دیگر را به حرکت دربیاورد یعنی"توانسته ای به آن رگ خواب نوشتن دست پیدا کنی".بهترین هدیه ای که دوستی می تواند به تو بدهد این ست که آن حس درونی آن افکار چرخان در سرش را که با خواندن تکه ای از تو شکل گرفته در کالبد کلمه ای و با قلمی ثبت کند.این نشان می دهد نوشته تو روح داشته،گیرم نه روحی کامل بلکه الکن،اما توانسته حرف بزند،توانسته به حیات خودش تداوم ببخشد،توانسته زنده بشود،زایندگی کند،جریان داشته باشد.چه کسی را رغبت نشستن در کنار آبگیری ست که از ماندن و سکون بالاخره می گندد.شوق در نشستن در کنار رودخانه ای ست که جریان پیدا می کند و طراوت می بخشد،پس هر اثری که بتواند خود را تکثیر کند،بذری ست شکوفا.در آن چیزی اصالت دارد یا بهتر ست بگویم اصالتی را پیدا کرده است؛اصالتی که می توان درموردش حرف زد،به چالشش کشید،قبولش داشت،حسش کرد.این سه نوشته(تاریخ ناتمام،در شبکه ای از خطوط متقاطع،برای قلم بی فصلی) سه دوست آنقدر برایم باارزش بود که نمی توانستم پای نوشته هایشان کلمه ای را بیهوده بنویسم ولی گریزی از نوشتن نیست برای عرض ارادت،پس می گویم:"برایم آن چه نوشته اید،آن قدر باارزش ست که در کلمات نمی گنجد."